Uzun zamandır okulumuz Hüseyin Avni Sözen Anadolu Lisesi'nin Talaş Böreği gününe gitmiyorduk. Bu sene bizim kuzuyu annemlere satıp gittik. İyi ki de gitmişiz. Okulumuzu, uzun zamandır görmediğim arkadaşlarımı özlediğimi hissettim. Dile kolay, tam 7 yılım geçti orada. Hem de tam hayatı tanımaya başladığım 11 - 18 yaş aralığında. Güzel günlerim de oldu, kötü günlerim de. Sevinçten dansettiğim de oldu, üzüntüden ağlayıp kızgınlıktan köpürdüğüm de. Ama şimdi arkama dönüp baktığımda güzel günleri hatırlıyorum, üzgün ve kızgın günlerimin büyükçe bir bölümünün aslında o yaşlar arasındaki çocukluk kaprislerinden kaynaklandığını görüyorum.
Resimde gördükleriniz, daha önceki bazı yazılarımda ismi geçen sevgili öğretmenlerim. Soldaki mavi pantolonlu hanım, Sevtap Aran, yani "Mrs. Aran." Hani şu her daim hanımefendiliği ve saygıya dayandırdığı disiplini ile meşhur öğretmenimiz. Sağdaki ise, biz okula girdiğimiz yıl henüz yeni bir öğretmen olan Selcan Coşkun. Kendisi de o kadar öğrenciye yakın ve tatlıdır ki, bir öğretmenimizle ciddi ciddi ders yaparken diğeri ile güle oynaya ders yapardık. Selcan Hanım'ın çok konuşan bana "Shame on you!" demesi hala kulaklarımdadır. Uzun süre ne demek istediğini anlamamıştım, anladığımda ise artık çok geçti. :-)
Güzel bir gün geçirdik eski dostlar, sevdiğimiz öğretmenlerimiz ile. Daha sık birlikte olmayı istedim. Sanıyorum önümüzdeki dönem okulum ile daha fazla ilgileneceğim -sırf nostalji olsun diye değil, yeni kardeşlerimizin 2023'e 1923 ruhu ile ulaşabilmelerini sağlamak için...
Uzun bir yolculuktan sonra yuvaya dönmüş gibi, seneye daha kalabalık gidelim..
YanıtlaSil